Naar Nanga Nae 2 en 3 mei

Labuan Bajo, Verslag van 2 en 3 mei
Naar Nanga Nae

Eindelijk! Daar gaan we dan! Om 6 uur in de ochtend staan we al op en maken ons klaar voor een drukke ochtend. Omdat Kees en ik allebei met wat rugklachten kampen, staan we vroeg op om onze oefeningen te doen en rustig aan wakker te kunnen worden. Om 7:00 uur staan we beneden voor het ontbijt met nasi goreng, bananen pannenkoek en fruit.
Om half 8 zijn we er klaar voor en gaan we met de bemo (lokaal transport) op weg naar Nanga Nae. Wat ons opvalt is dat de weg enorm verbeterd is. Er zijn veel minder hobbels en kuilen in de weg. De natuur is nog mooi groen, want er is tot vorige maand veel regen gevallen hier op Flores.

Rond 8:00 uur komen we aan op de school, SDI Nanga Nae. De kinderen staan klaar en roepen allemaal hello, hello! Ze willen allemaal een hand geven of ons aanraken. We voelen ons erg welkom! In allerijl wordt er even snel een koeienvlaai die voor de ingang van de school ligt even weg geschept en wij kunnen verder lopen. We nemen even de tijd om alle kinderen te begroeten die dat willen en daarna gaan we in de lerarenkamer met de leerkrachten in overleg.
Nou ja overleg…. Hier is het nog wel zo dat er een duidelijke hiërarchie is. De directeur heeft het woord en de anderen luisteren helaas…. Er is al wel verschil met de vorige directeur, pak Effendi. Deze was helemaal nogal strikt. Deze directeur, pak Sene, wordt al bij de voornaam genoemd en er worden wel grapjes over en weer gemaakt. Hij maakt een veel jovialere indruk gelukkig.
We bespreken en evalueren wat er met de aangeschafte materialen is gebeurd en stuk voor stuk worden ze even besproken. Ook bespreken we de Engelse les . Waarschijnlijk is het zonnepaneel binnenkort niet meer nodig want er wordt namelijk deze, of volgende week, elektriciteit aangelegd naar de school!

Kees en ik hebben gelukkig goed ontbeten, want zoals altijd op Nanga Nae krijgen we daar water en gekookte banaan. We willen niet onbeleefd zijn, maar die bananen zijn echt niet lekker…. Ze smaken niet naar banaan, maar naar droge gekookte aardappel en we krijgen ze allebei niet weg…. Na een aantal jaren stug te hebben geprobeerd, geven we het op en nemen ze écht niet meer! Hahaha…

Na het wat officiële gedeelte krijgen de leerkrachten allemaal een mooi T-shirt dat is geschonken door het bedrijf waar Tim ( onze zoonwerkt bij Hello Print). Kees had dat shirt al aan bij aankomst en er waren al een paar leerkrachten die hem ermee hadden gecomplimenteerd, dus ze waren heel blij toen ze er zelf ook een kregen!

Naast de T-shirts hadden we een reistas vol met Lego. Ik denk nog met een glimlach terug aan dat moment, want iedereen kwam erop af, als vliegen op stroop. Het was één grote chaos van volwassenen en kinderen. Iedereen wilde spelen en wat Lego bemachtigen. Dat lukte wonderwel nog aardig ook en op een gegeven moment waren er heel wat kinderen buiten op het voetpad, op de veranda en binnen met Lego aan het bouwen. Wat een feest! Ook de leerkrachten waren lekker aan het spelen.

Dat gaf ons de gelegenheid om rustig even de school verder te bekijken. Er zijn wat lokalen verbeterd, maar een aantal hebben nog een lemen vloer en één lokaal bestaat nog uit golfplaten. Dat was lekker warm…..

Met een goed gevoel over deze ochtend waarin we mensen blij hebben kunnen maken én goede afspraken hebben kunnen maken , vertrekken we achterop de brommer bij pak Sene en pak Karolus. We gaan Ririn en Riski bezoeken. Deze twee pubers gaan naar de SMP, de middelbare school, door sponsoring van mensen in Nederland.
Pak Sene heeft het deze keer de afspraak goed geregeld en Ririn en Riski zijn thuis en verwachten ons al. We worden ontvangen bij Ririn in huis en ze heeft ons verteld dat ze klaar is met haar opleiding en nu verder wil naar de universiteit in Mataram, op Lombok. We komen er nu dus achter dat Ririn ouder is dan we dachten, want ze is klaar met de SMK, dat is een soort MBO hier. Natuurlijk zijn we super blij dat ze zover is gekomen en wensen haar succes. Voor haar stopt nu de sponsoring. Voor beiden is het met de betalingen goed gegaan. Dat was voor ons ook belangrijk om te weten.
Voor Ririn wordt een nieuw meisje gezocht deze week. We hopen nog kennis met haar te kunnen maken.
Riski is erg gegroeid in de lengte en wat minder verlegen. Hij gaat na de zomer naar de derde klas van SMP. Zijn wens om politieagent te worden is er nog steeds!
We maken bij beide sponsorkinderen nog wat foto’s en daarna is het voor vandaag klaar in Nanga Nae.

We hebben eerst wat moeite om geschikt transport te vinden naar Labuan Bajo, maar uiteindelijk kunnen we mee met een pick-up, die die kant op gaat. Kees is helemaal blij, want hij gaat natuurlijk lekker achterin staan met de wind in zijn haren. Ik zit bij de bestuurder en dan is het toch écht jammer dat ik nog zo weinig Indonesisch spreek. Steeds als ik wat zei, dacht hij dat hij moest stoppen, dus drie keer ging hij naar de kant, maar dat bedoelde ik helemaal niet! Hilarisch was het wel!

Na een lekker lunch in ons favoriete restaurantje, de Blue Corner gaan we terug naar het hotel. Even bijkomen van deze enerverende ochtend. We slapen gewoon de halve middag…. Ik schrijf later nog aan het blog en we sluiten de dag af bij een prachtige zonsondergang hier in Labuan Bajo.

Donderdag 3 mei:
Vandaag hoeven we niet vroeg op. Lekker een beetje rommelen in de ochtend. Even nog niet opgeslokt worden door alles. Ik schrijf mijn verslag van 2 mei en Kees valt boven zijn boek weer even in slaap….

Maar vanmiddag hebben we een afspraak bij de school in Gorontalo. Ibu Maria en Ibu Yuliana wachten daar op ons om met ons mee te gaan naar twee sponsorkinderen. Ze worden al gesteund door ons, maar we hebben vorig jaar geen kennis kunnen maken met ze en met hun familie.

Het is altijd leuk om bij mensen thuis te komen en we worden dan ook hartelijk ontvangen. We maken foto’s en stellen vragen over hun school, leeftijd en wie hun vrienden zijn. Ze gaan allebei na de zomer naar de tweede klas. Ook komen we Sam ( voormalig sponsorkind)tegen. Met hem gaat het ook goed!
Onderweg komen we al veel kinderen van de school in Gorontalo tegen en ze roepen allemaal al van een eindje: Mister Kees, Mama Linda! Ze zijn blij ons te zien.

Na afloop gaan we nog even langs Erna. Zij is geen sponsorkind meer, maar het is altijd leuk om even bij deze familie langs te gaan. We zijn daar altijd van harte welkom en oma knijpt ons bijna fijn dan! We worden door vrienden van deze familie achterop de brommer weer bij ons hotel gebracht. Dat is altijd weer een hele ervaring en vandaag was het erg druk op de weg.
Maar we zijn weer heelhuids bij ons hotel gekomen en straks gaan we een lekker hapje eten. Voor morgen staat een bezoek aan de boekhandelaar op het programma. Daarover vertel ik in het volgende blog weer meer.

Bedankt voor het lezen! Groetjes Kees en Linda