Wae Rebo

Hallo lezers,
Gelukkig zijn er attente lezers onder jullie, die door hadden dat de data in mijn vorige blog niet klopten. Dus, laat dat maar lekker zitten en vanaf nu is het dus gewoon de datum die erboven staat...
In mijn vorige verslag had ik trouwens ook nog wat vergeten, dus dat ga ik ook maar eerst even vertellen. Zondagavond, na het snorkelen hebben we onze vriend Komang nog ontmoet.
Hij is tourleader van Koning Aap en was met zijn groep voor een nacht in Labuan Bajo. Hij had ons een appje gestuurd met de vraag of we misschien nog wat wilden vertellen aan de groep over de stichting. Natuurlijk wilden we dat! Dus zijn we met hem mee gegaan en hebben we een gedeelte van die groep van alles over ons werk en de stichting verteld. Leuk, om zo hier, dat te kunnen doen! Ik hoop dat er nog wat potentiële donateurs blijven hangen.....

3 mei hadden we natuurlijk eerst het bezoek aan de bank en mijn computerbezigheden. Eind van de middag hebben we gesproken met Marjon Tjia. Zij is ook Nederlandse en zij komt twee keer per jaar voor stichting Educhild hier in Labuan Bajo. Ze heeft het een en ander verteld over wat zij doen en het lijkt alsof onze stichtingen in elkaars verlengde liggen. Zij zijn vooral gericht op beroepsonderwijs en praktijkonderwijs. Wij zitten daar natuurlijk meer voor, maar we kunnen vast wat voor elkaar betekenen. Leuk om hier dan kennis te maken. In Nederland nemen we zeker contact met elkaar op.
In de avond hebben we gegeten met Marij Aben. Zij heeft een goede duikschool hier in Labuan Bajo, Divine Diving, en woont hier al langere tijd. Vorig jaar hebben we kennis met haar gemaakt en het was heel goed en gezellig om samen met haar te eten. Ze weet veel over het leven en werken hier en haar nuchtere blik is verhelderend en humorvol. We spreken volgend jaar vast weer eens af!

4 mei begint opnieuw met een bezoek aan Gorontalo. Het modem werkte goed, dus ik heb alle laptops getest met de wifi. Als ze erop letten dat er niet meer dan twee laptops tegelijk op internet zijn, werkt het prima.
Ik heb ze dus met behulp van Google translate wat instructies gegeven. Toen ik zei dat ze wel steeds het modem moeten opladen, keken ze alsof water brandde, maar toen ik zei dat het net als een telefoon werkte, was het direct duidelijk. Ook zullen ze af en toe naar de internetwinkel moeten, om het kaartje te upgraden. Dat moet niet moeilijk zijn, want er zijn hier in de straat zeker 5 van dat soort winkels! Wij hebben daar zelf ook voor 1 telefoon draadloos internet op gekocht, zodat we makkelijker kunnen watts appen. Het kost hier allemaal weinig.
Kees is met Gabriel naar de boekhandelaar geweest en heeft daar online! de betaling van de complete factuur kunnen doen. Dit keer zonder problemen, behalve dat er verouderde software was, maar dat gaf uiteindelijk geen problemen gelukkig.
Op de weg naar huis liepen we een stukje naar de weg, voordat we een ojec (brommer) konden nemen. Hier werden we weer uitgebreid begroet door een familie en oma riep of we binnen wilden komen. Natuurlijk! We moesten komen zitten op de grond en hun huis bewonderen. We kregen een specialiteit van Kalimantan voorgeschoteld. "Bananensoep" met suiker en kokos. Ik vond het best lekker, maar erg zoet. Kees heeft een poging gewaagd, maar misschien weten sommigen van jullie hoe hij van bananen houdt... Hahaha. Hij heeft ervan geproefd uit beleefdheid.
Bij de weg hebben we eerst weer een stukje gelopen, al was het best heel heet in de zon, maar we wilden nog even langs de familie van Erna. Zij kan door een bijdrage van de stichting naar de middelbare school. Oma was gisteren teleurgesteld dat ik er niet bij was en Kees had min of meer beloofd om nog even langs te komen. Zo gezegd zo gedaan. De hele familie werd opgetrommeld toen we kwamen en we kregen Flores koffie en koek erbij. Het leek wel feest! Erna kwam ook al uit school en na de onvermijdelijke foto's en veel gelach van de familie daarbij zijn we richting het hotel gegaan, met de ojec. Een heerlijk transportmiddel, want je ervaart dan lekker wat wind. Een welkome afkoeling!
In de middag hebben we voorbereidingen getroffen voor de komende dagen. We gaan een tweedaagse trip maken naar Wae Rebo. Een "stam" van deze streek, de Mangarai, die nog leven zoals het 100 jaar geleden was. We gaan zien hoe dat is!

5 mei om 6:30 uur worden we verwacht voor het kantoor van de touroperator. De chauffeur pikt ons daar op en brengt ons dan naar de plaats waar de trekking naar Wae Rebo gaat beginnen. Het is een comfortabele auto en we rijden heerlijk met alle ramen open. Natuurlijk kun je de airco aandoen en dat is misschien wel prettiger, maar we hebben nu zoveel contact met de bevolking gehad! Iedereen zwaaide en riep Hello mister! of bouleh! ( dat betekent volgens mij blanke) en iedereen wasvrolijk. Wat een vriendelijke mensen toch.
De weg over de "Flores Highway" verliep nog vlot, ondanks alle gaten in de weg en de wegarbeiders die bezig waren de gaten te dichten. De gemiddelde snelheid op deze Highway is ongeveer 40 km. per uur.
Rond 9:00 hadden we een stop om een lunchbox te regelen. Daarna gingen we van de snelweg af en begon het echte werk. Klimmen en dalen met de auto, langs dorpjes, rijstvelden, planten, bloemen en de zee. Zo mooi en indrukwekkend! We waren al verliefd op Flores, maar hebben het herontdekt! Na een stop om de lunch op te eten moesten we nog verder en we arriveerden op plaats van bestemming rond 13:15 uur. Dat was een tocht geweest. Veel langer dan gedacht,maar geweldig! En het mooiste, het doel van de reis moest nog komen.
We kwamen daar tot onze grote verrassing ook nog een bekende tegen. Onze vriend Lexi, de chauffeur van onze groepsreis van 6 jaar geleden, was daar ook met een groepje toeristen. Hij herkende ons nog en was ook erg verrast. Hij zei ons de groeten te doen aan Tim en Iris!
We begonnen de voettocht door het oerwoud vanaf halverwege de berg en hadden een gids om ons te begeleiden. Zijn naam was Agus en verstond geen woord Engels :) Hij vertelde steeds van alles op plaatsen waar we even rustten, maar het meeste verstonden we niet. Kees en ik dachten vaak wel dat we het wisten, maar dan hadden we allebei een hele andere interpretatie. Zo dacht Kees dat je van bepaalde bladeren een huidziekte kon genezen en ik dacht dat je het niet tegen je huid moest krijgen, omdat je er dan uitslag van zou krijgen hahaha...
De tocht was best pittig. Het was 5 km omhoog over glibberige paden. We hebben er 2,5 uur over gedaan, maar wat een triomf als je dan boven komt! Geweldig.
Ja, dan ben je er dan. Je ziet er 6 huizen die op traditionele manier zijn gebouwd. Eerst moet je mee naar het stamhoofd en daar moet je kennis maken en vertellen waar je vandaan komt. Hij zegt wat in de traditionele taal en dan kun je naar je slaapplaats gaan. 1 huis is speciaal ingericht voor de toeristen en vandaag is het druk, omdat het Hemelvaartsdag is. Ook veel Indonesiërs zijn vrij. We slapen met 25 anderen in een kring. Op matten op de vloer. Er is voor iedereen wel een deken en een zacht kussen. De foto's die je op Facebook kunt zien, spreken voor zich.
Na een ceremonie in de regen helaas, waarbij er een kip wordt geslacht en geplukt, gaan we eten in de slaapzaal met alle anderen. Persoonlijk vond ik het eten niet erg lekker en ik vind al snel iets prima. Wel gezellig om met zoveel mensen in een kring te eten. Er waren ook nog een stel Fransen en verder veel rijke Indonesiers die ook wel Engels spraken.
Voordat we gingen slapen hebben we genoten van de lucht met ontelbaar veel sterren! Kees heeft nog heel wat mensen gesproken, die vroegen wat wij in Indonesië gingen doen. Misschien krijgen we nog mails van mensen die vrijwillig Engels willen gaan geven in Gorontalo...Dat zou mooi zijn! Ik sliep al vroeg. Ik was kapot en heb dan ook fantastisch geslapen op de vloer. Ik was 1 keer wakker tegelijk met een Française en we zijn toen samen met de zaklantaarn naar de wc geweest. Handig, want het was er aardedonker.
Rond 5:00 uur in de ochtend liepen er al weer heel wat mensen rond te springen. Vooral Indonesiers zijn gewend om vroeg op te staan blijkbaar.... Om 6:00 stonden wij op en hebben we de huizen met mooi daglicht kunnen bewonderen en fotograferen. Het ontbijt om 7:30 uur was lekker gelukkig met rijst en groentenomelet. Een goede bodem om aan de afdaling te beginnen. Agus bracht ons weer beneden en dat duurde maar 1,5 uur, ondanks de glibberige paden na de regen van gisteren.
Marcellus, de chauffeur stond al op ons te wachten. We namen afscheid van Agus en hebben hem natuurlijk, zoals gebruikelijk in Indonesië, een goede fooi gegeven voor zijn kinderen.
Opnieuw stappen we in de auto en gaan nu weer op weg naar Labuan Bajo. We zijn nog vroeg en hebben een omweg gemaakt om nog meer van Flores te kunnen zien. We maken nog heel wat foto's onderweg en genieten volop, al doe ik af en toe een dutje. Dat zal wel door de warmte komen. We lunchen laat en zijn allemaal flauw van de honger, maar Marcellus vind dat we in een speciaal restaurant moeten eten. Waarschijnlijk vanwege de veiligheid van het voedsel. Rond 16:30 uur arriveren we weer in Labuan Bajo. We nemen afscheid van de chauffeur en zijn behoorlijk toe aan een douche! Ik voel me smerig door het zweten en de gemiste douche, maar voldaan door deze bijzondere trip.
In de avond spreken we af met Stephan en Berend. Zij hebben ook veel te vertellen en te laten zien, want zij zijn donderdag wezen duiken. Zij hebben een beginnersfout gedaan en waren al op Mantapoint geweest. Ze hadden prachtige Manta's gezien en enorm mooi kunnen duiken. De filmpjes die ze hadden gemaakt spraken voor zich.
Vandaag zaterdag 7 mei, zijn we vrij. Mijn verhaal was erg lang, maar ik hoop dat jullie een beetje hebben kunnen lezen hoe bijzonder het was!
Tot de volgende keer!