Afscheid

7 mei Labuan Bajo, Indonesia
Vandaag gaat er geen wekker. Maar natuurlijk zijn we op tijd weer wakker. Labuan Bajo ontwaakt al rond 5:00 uur. Je hebt de Imam om 4:00 uur al gehoord en daarna beginnen de hanen te kraaien, de brommers te rijden en de vissersboten varen uit of komen binnen.
Wat een verschil met gisteren qua lawaai. In Wae Rebo hoorde je wel mensen en beesten, maar het stadslawaai heb ik daar niet gemist. Kees en ik zeiden tegen elkaar dat we erg van Labuan Bajo houden, maar af en toe wat rust doet ons goed.
Na een ontbijt, dit keer erg op het gemak, gaan we wat rond slenteren en nemen we een heerlijke westerse koffie bij een koffiehuis met wifi. Daarna gaan we terug naar onze kamer en genieten van onze vrijheid en rust.
De lunch nemen we bij onze favoriete Warung "the Blue Corner". Kees kletst wat met Elias, de medewerker van het hotel, waar we morgen op bezoek gaan en ik neem de tijd voor een uitgebreide massage bij een "salon" aan de overkant. Wat een luxe... We merken wel dat we dit even nodig hebben na de intensieve trip van de afgelopen dagen. Onze darmen zijn voor het eerst een beetje van slag. Gelukkig valt het allemaal mee en kunnen we wel gewoon wat dingen doen. In de avond eten we op de avondmarkt en komen we weer mensen tegen die we in Wae Rebo hebben ontmoet. De dag eindigt roerig in Labuan Bajo. Ook hier is zaterdagavond blijkbaar een uitgaansavond. Er is veel lawaai en muziek. Dat gaat nog even door, maar wij slapen dan al lang....zzzzzzzz

8 mei
Vanochtend hebben we de wekker weer gezet, want we willen naar de kerk. We hebben ontdekt dat in een zijstraat een katholieke kerk, twee moskeeën en ook een protestantse kerk is. Om ook hier eens zoiets mee te maken, hebben we besloten om naar de protestantse kerk te gaan. Mooi om te zien dat kerkdiensten, overal ter wereld plaatsvinden en mensen troost biedt.
In de namiddag waren we uitgenodigd bij Elias. Hij is receptionist hier in Gardena hotel en hij is altijd erg blij als we kleding aan hem geven. Hij verdeelt dat onder familie en dorpsgenoten. Dit jaar hadden we van een collega van Kees een hele zak met baby-rompertjes gekregen. Elias was daar enorm blij mee, want ze hebben zelf ook een baby. Ook wat t-shirts van Kees en mij krijgen zo weer een tweede bestemming.
Elias kwam ons ophalen en we gingen met een taxi naar zijn huis in het nabijgelegen dorpje Lacang. We hebben kennis gemaakt met zijn vrouw, die ook Linda heet en zijn twee kleine kinderen. We hebben heerlijk kunnen kletsen over het Indonesische leven en hij heeft veel verteld over familie en tradities op verschillende eilanden in Indonesië. We dronken eerst chocolademelk en daarna zelfs een biertje! Na zo'n anderhalf uur gingen we weer terug met de taxi en hebben we een kijkje gekregen in het gewone leven hier. Ik heb enorm ervan genoten!
Na een heerlijke saté bij Pesona Bali gaan we op tijd naar bed, want morgen volgt het afscheid in Gorontalo en Nanga Nae. We hebben veel gedaan en zijn langer in Labuan Bajo gebleven dan andere jaren, maar doordat de scholen een aantal dagen dicht waren hebben we toch minder kunnen doen dan gedacht. Ik had nog graag eens in Nanga Nae willen kijken, gewoon zonder aankondiging en dan wat lessen meemaken. Maar goed dat komt misschien wel weer een ander jaar. Het is goed om te blijven wensen toch?

9 mei
De laatste dag in Labuan Bajo breekt aan. We zijn al op tijd wakker en ik heb gemengde gevoelens. Ik ben de stad een beetje zat met zijn lawaai en vieze straat, maar ik vind het ook wel heel gezellig om wat mensen hier te kennen en ze te begroeten en een praatje te maken. De kinderen en de leerkrachten op de scholen gaan we missen. Het duurt gewoon weer een jaar voordat we terugkomen...
Maar goed, even door de zure appel heen!
We ontbijten op tijd en gaan met public transport op weg. Berend en Stephan gaan ook afscheid nemen en gaan dus gewoon met ons mee. Eerst naar Gorontalo. Gabriel wacht ons al op en heeft zelf gelukkig Carlos gebeld om te komen helpen met vertalen.
De boekhandelaar Rohmad is er ook al snel en hij heeft al heel wat spullen meegenomen. Op Facebook zal ik daarvan wat foto's plaatsen. Zo zijn er ballen en heel wat boeken. De whiteboards worden later geleverd. Daar zullen we nog foto's van ontvangen hoop ik.
Gabriel bedankt ons natuurlijk en wenst ons weer een goede reis namens het hele team. Ibu Siti heeft het weer te kwaad en krijgt weer tranen in haar ogen. Zij ervaart onze ondersteuning als heel waardevol en vindt het altijd erg als we weer weg gaan. Ik krijg dan ook altijd meerdere knuffels en een dikke kus, vol op de mond :)
Berend en Stephan worden ook uitgebreid bedankt en krijgen een leuk aandenken aan hun stage. Een Mangarai- hoedje, dat natuurlijk niet past op die grote Nederlandse hoofden, maar dat doet er natuurlijk niet toe. Kees spreekt nog wat mooie woorden en we spreken de woorden uit dat we hopen dat we volgend jaar weer kunnen komen.
Ze krijgen de laatste laptop, die nog even bij me was gebleven om wat makkelijker mijn blogs te kunnen schrijven en nog een zak met duplo. Maar dan is toch echt het afscheid daar. De kinderen gaan allemaal in de rij en klappen voor ons. Tot slot geven we alle kinderen een hand en zeggen sampai jumpa tahun depan. ( tot volgend jaar).
We stappen weer in ons transport en gaan verder naar Nanga Nae. Hier gaat het bijna hetzelfde, maar hier hebben ze nog nooit speelgoed gekregen. De Duplo van Berend was een succesnummer! Het was grappig om te zien dat de leerkrachten het eigenlijk net zo leuk vonden als de kinderen! Zelfs de boekhandelaar stond op een gegeven moment mee te spelen!
In Nanga Nae werden nog wat laatste kosten betaald voor de nieuw te leggen vloer en de geleverde tafels. Leuk om te zien dat de tafels op zijn plaats werden gezet in de klassen en dat de oude tafels eruit gingen. We hopen snel te kunnen zien dat de tafels ook op nieuwe vloeren staan!
De spullen die besteld waren bij de boekhandelaar werden ook grotendeels geleverd dus ook hier hebben we natuurlijk weer vele foto's van gemaakt. Natuurlijk is het belangrijkste de Engelse methode die Carlos gaat gebruiken. Die was al helemaal geleverd!
Ik heb van alle leraren een foto genomen en hun namen genoteerd. Dat is vast huiswerk voor volgend jaar. Ik wil dan al hun namen kennen en weten wie erbij hoort... Dat zal het persoonlijker maken en meer binding geven, ook bij mij.
Na opnieuw een mooi afscheid in de brandende zon, gaan we terug naar het hotel. Ik ben moe, maar voldaan. Het is goed zo. Volgend jaar weer.
Voor de laatste keer eten we in de Blue Corner en ook daar nemen we afscheid. Het voelt alsof we hier een beetje thuishoren.
Morgen vertrekken we naar Bali en gaan we samen genieten van nog een paar vrije dagen. Ik ga daarom hier mijn laatste verslag afsluiten. Ik wil iedereen bedanken voor het meelezen, meeleven. Fijn dat jullie dat doen!
Wat mijn blog betreft is het dus ook Sampai Jumpa Tahun Depan!